De voorbereiding is verre van optimaal geweest. Na de tachtig van de langstraat toch wat te snel teveel kilometers gemaakt.

Maandenlang een sluimerende achillespees en bilspier blessure veronachtzaamd.

In februari tien dagen in Afrika geweest om scholenprojecten te bezoeken met stichting Edukans (www.edukans.nl)

Daarna eindelijk de eigenwijzigheid overboord gezet en naar Karin Duijndam, de fysio.

Sinds een week of twee kan ik weer meer dan twintig kilometer lopen.

Zal dit genoeg zijn ???

 

PUNTENKOERS voor MALAWI OP TV: Klik de link hieronder

Editienl van 20 april 2009 BONUS OP SCHOOL

 

Malawireis terugblik
Andel, maandagavond 2 maart 2009
Het lijkt opeens alweer lang geleden dat we afgelopen donderdagmorgen voor de laatste keer met een liedje werden gewekt om uurtje of vier in de nacht / morgen. Zonder ontbijt hup de bus in. Moeilijk te bevatten dat we nu echt op weg gaan voor onze laatste etappe. Onderweg eten we de laatste muesli-repen en slapen de meesten verder of doen alsof. Aan de rechterkant kleurt de hemel langzaam rood. We zijn erop gebrand om de laatste kans op het zien van een zonsopgang in de tropen bewust mee te maken. Het wachten duurt echter voor velen te lang en sukkelen weer in slaap. Enkele dappere wakers geven echter de moed niet op. Het is echter de vraag of onze inspanningen beloond zullen worden. Telkens rijden we de mist in, of draait de weg plotseling zodat de rode hemel opeens achter ons is, of we rijden opeens door kilometers struikgewas. Ik heb de moed al bijna opgegeven als ik tussen twee struikenrijen niet langer dan twee seconden een oranje bol boven de horizon uit zie schieten. Bijna alsof een rond rood bord omhoog wordt gestoken, maar dan is het alweer weg achter allerlei barrières, te kort om een foto te maken. Pas minuten later, als hij al een eind van de horizon staat zie ik de inmiddels gele bal weer terug. Nou ja, ik heb hem op zien komen al was het dan maar voor twee tellen. De rit naar het vliegveld bij Lilongwe duurt een uurtje of zes. Als we daar aankomen zien we dat groep B al is gearriveerd. Kunst, die hebben in Lilongwe zelf gelogeerd. Koffers uit de bus, sjouwen naar de douane, eens stuk of vier posten langs, die overigens niet al te intensief controleren en dan kunnen we al vlot weer aan boord. Na een kleine twee uur landen we Bij Nairobi en moeten we zes uur wachten zonder het vliegveld af te kunnen.
Het lijkt heel lang, en een aantal van ons hikken daar nogal tegenaan. We proberen een plek te vinden waar we als groep bij elkaar kunnen zitten. Nadat we op een plek zijn weggejaagd vinden we ergens anders wel een rustige plaats. Hier worden de op de markt gekochte cadeautjes aan alkaar gegeven met een klein briefje erbij. Ik krijg van Joep een leuk klein fietsje van ijzerdraad. Ongelofelijk knap gemaakt. Wielen en stuur kunnen draaien. Kan ik mooi als werkstuk gebruiken bij de handvaardigheidles op school. Hierna vullen we elkaars vriendenboekje in. Hoewel ik dit in het begin een beetje meisjesachtig vind, krijg ik snel de smaak te pakken en weet voor bijna iedereen wel iets persoonlijks te schrijven. Dan loop ik met Janneke en Agnes een rondje door het grote luchthavengebouw, langs allerlei winkeltjes en restaurants. Opeens krijgen we het idee om in een internetcafé eens even op de Edukans-site te kijken of er nog berichten voor ons zijn. System down is echter de mededeling als we na lang zoeken een klein internetcafé hebben gevonden. We verwennen onszelf dan maar met een lekkere capuchino en concluderen dat we toch wel een hele bijzondere week meemaken. Op de terugweg naar onze verzamelplaats blijkt dat internet nu wel werkt en gniffelend lezen we voor het eerst die week, de berichtjes die aan ons zijn gestuurd. Erg leuk. Dan is het opeens tijd om in te checken voor onze laatste etappe van zo’n zeven uur naar Schiphol.  Een prachtig ruime Boeïng 777 van KLM zal ons vervoeren en we worden welkom geheten, jawel, in het Nederlands. De slaap waarop ik gehoopt heb gaat echter voorlopig niet door want ik krijg op de laatste nipper van deze tien dagen toch nog last van mijn darmen. Tussen twaalf en drie uur ’s nachts breng ik een keer of acht een noodgedwongen bezoek aan het toilet, dat gelukkig maar twee stoelen bij me vandaan is. Van Karin van Look krijg ik hierna een pilletje en lijkt het ergste leed geleden. Dat is maar goed ook, want na het uitgebreide ontbijt staan er tot aan de landing constant een stuk of vier mensen in de rij voor het toilet. Op het GPS schermpje in de rugleuning voor me zie ik Nederland weer langzaam dichterbij komen en landen we precies volgens schema om 5.22 uur op vrijdagmorgen. Uitstappen, afscheid nemen in hal war ook de koffers aankomen valt de meesten erg zwaar. Ikzelf heb echter het gevoel nu naar huis te willen ook al vind ik het een fantastische week geweest waarin ik heel veel gezien heb, mensen heb ontmoet met treurige momenten maar toch ook heel veel warme ontmoetingen. Dat ik deel heb mogen uitmaken van een fantastische groep jongeren. De leiding met Liesbeth die de engelen steeds meer ontdekt om zich en in zich. Knuffelbeer Paul, Lieve Lydia en Jantsje met het overzicht die wel eens lastige beslissingen moest nemen en die dat prima afging. Een gedreven Andel, die de verantwoording best wel eens zwaar vond. Mijn lieve collega’s waar ik het meeste mee opgetrokken ben deze reis. Het klikte vanaf het allereerste moment. Agnes als meest ervaren en ondernemend tot en met, het beste in Engels en altijd goed gehumeurd. Behalve als zaken niet helemaal goed waren georganiseerd naar haar zin, stak ze haar mening niet onder stoelen of banken. Trots op haar Ids en Oets. En dan als laatste ons Janneke. Vooral met haar had ik een speciale klik en voelde het alsof ik er een zusje bij heb. We hebben wat afgelachen, vooral ’s avonds bij het maken van de verslagen. Ik herinner me nog die ene avond dat de leerlingen heel erg geroerd waren en er menig traantje werd geplengd op zaterdagavond na het bezoek van het straatkinderen project. Toen wij echter daarna aan ons verslag gingen werken kregen we op de een of andere manier zo de slappe lach dat we er zowat buikpijn van kregen. Dat was blijkbaar onze manier van verwerken. Klinkt misschien een beetje vreemd toch was het zo. De volgende morgen tijdens de kerkdienst heb ik op mijn beurt steeds een brok in mijn keel dat ik met moeite kan wegslikken en heb regelmatig tranen in mijn ogen, vooral toen Wietze plotseling voorin de kerk begon te zingen en wij daarna mee klapten op de maat.
Ook onze wandeling, met zijn drieën op zondagmiddag door Blantyre was heel speciaal. Nu eens een keer niet met een grote groep. Alsof we nu opeens pas echt in Afrika waren liepen we, nagestaard en aangesproken over een armzalig marktje tussen de donkergekleurde menigte door een weg heuvelopwaarts en beleefden zo een zeldzaam uur.
Ook heel bijzonder vond ik de ontmoeting met een alleenstaande vrouw buiten voor haar gare huisje met haar kindertjes. Het moment waarop ze tranen in haar ogen krijg als ik haar aan het einde zeg dat ik ze een dappere vrouw vind. Kostbaar, even echt contact. De mensen lijken heel open maar ook heel gesloten over hun echte problemen. Het idee dat ik haar een goed gevoel heb gegeven, al is het maar voor even.
Ook het gesprekje met Weldoener Nedson Milanzi bij het afscheidsfeestje op woensdagavond vind ik heel bijzonder. Om van gedachten te wisselen met de ‘Mandela’ van Malawi.
En verder natuurlijk al die lachende, gillende, enthousiaste kindertjes die niets liever willen dan op de foto te gaan. De talloze gesprekken met jongeren en ouderen. Op scholen of gewoon langs de weg. De bedelaars voor de bus. Het gezicht van Roos op de foto die ik van haar maak als ze naar een jongetje kijkt in de deuropening van de bus. Ze mag hem niets geven, maar o wat is dat moeilijk.
Het prachtige weer, een week hoogzomer in februari. De prachtige natuur, de mistflarden in de bergen met lage luchten. Mensen langs de weg, altijd mensen langs de weg. Sjouwend met van alles op hun hoofd. De stapeltjes tomaten in de zielige kraampjes. De kuilen in de weg, de fietsers die snel de berm in moeten springen om niet overreden te worden. Happy en zijn collega blijken fantastische chauffeurs en hebben diepe indruk op me gemaakt met hun defensieve rijstijl en onvermoeibare gesjouw met onze koffers als we weer eens moeten verkassen. Behalve dan die ene keer dat hij beter even had kunnen stoppen nadat hij een fietser van de sokken had gereden. Het gehannes met de klamboe die eerste avond omdat je niets hebt om hem aan op te hangen. Het gare hotel de tweede nacht waar de ‘malaria’ muggen, reuzenspinnen en salamanders alles op alles hebben gezet om ons te verjagen. De houtsnijders in datzelfde hotel die het vierentwintig uur lang op mij leken te hebben gemunt, loerden tot ik weer eens langs kwam en me dan mee probeerden te tronen om me iets te laten zien dat ik helemaal niet wilde zien. Lake Malawi tijdens de wandeling, waar ik samen met vijf van die kleine straatschoffies strandzand in een flesje heb zitten proppen. Dat is pas een mooi verhaal dacht ik nog. Toen ik ’s avonds echter mijn kostbare zand wilde laten zien bleek het kwijt, en herinnerde ik me, dat ik ergens in een afvalbak mijn tas verlost te hebben van lege flesjes. Inclusief mijn zandflesje helaas. Ook bijzonder was het moment dat de wenskaarten werden ingevuld in een klas met 104 leerlingen bij zeker 35 graden en later in de jeugdgevangenis in Blantyre, waar ik  met de laatste achtentwintig stuks evenzoveel jongens heb blij gemaakt. Het was trouwens mijn laatste kans en ik voelde me erg opgelucht toen dit gelukt was. Helaas ontdekte ik later in de bus dat er toch nog twee lege kaarten bij zaten van mijn leerlingen in Nederland. Ik kon het idee niet verdragen om deze teleur te moeten stellen en besloot daarom in een opwelling tot een leugentje om bestwil. Oké, ik nepte gewoon de boel. Ik schreef een wens over van een andere kaart en schreef een onleesbare naam eronder. Door de schokkende bus was dit niet zo moeilijk trouwens. Het zat me toch niet lekker en ik biechtte mijn daad op aan Andel die er vreselijk om moest lachen en even later ook Paul buikpijn bezorgde. Ik verklaarde daarop de twee kaarten achter te houden. Flinke kans dat de betreffende leerlingen ze allang vergeten zijn, en anders vertel ik ze gewoon de waarheid. Ik verwacht dat het muisje nog een staartje krijgt want toen ik later de kaarten nog eens wilde bekijken waren ze uit de stapel verdwenen.
De momenten samen in de kring, hand in hand met zijn allen. Ontroerend en heel speciaal. Een geweldige reis is weer voorbij en toch ook weer niet. In de herinneringen zal hij altijd doorgaan. Het voelt als een kostbaar bezit dat je is overkomen en dat je nooit meer kwijt zult raken. Hopelijk kunnen we dit gevoel  een beetje overbrengen op de leerlingen en medewerkers op school.
Het zal blijken na afloop van de actie Puntenkoers of alle woorden omgezet zijn in daden. Succes allemaal!

Henk van Noorloos